Ω! Μη! Όχι έτσι, όχι έτσι, ψυχή μου, αθάνατη Θεά!
Μη χορεύεις σα Μαινάδα με πηδήματα τρελά
κι ο νους θα σκοτισθεί, τα ξεδιάντροπα να κοιτά!
Αλλ’έτσι ψυχή μου! Γαλήνια! Κι ανάλαφρα! Κι απαλά!
Σαν τις φυλλωσιές των δέντρων που η αύρα τις φυσά.
Κούνησε τα χέρια σου, σαν πεταλούδας φτερά
καιμε τον χρόνο συνοδό, χόρεψε αγκαλιά!
Το κορμί σου λίκνισε
με περίσσια χάρη, σαγηνευτικά!
Οι νεκρωμένες αισθήσεις μου
να πάρουν και πάλι φωτιά!
Η καρδιά μου ν’ αρχίσει ξανά
ερωτικά να σου τραγουδά!
Χόρευε!και σε κάθε σου γυροβολιά,
χτύπα και τη Γη με τα πόδια σου δυνατά,
ώσπου να ξεσηκωθούν κι άλλοι θνητοί
απ’τον ύπνο τους το βαθύ,
στον ωραίο σου χορό να τρέξουν να πάρουν σειρά!
Κι όσο με κέφι εσύ θα χορεύεις,
και τα κενά θ’ αψηφάς, στον αέρα σαν πηδάς ψηλά
και με τα ρίσκα σου και τη ζωντάνια σου θα με μαγεύεις,
άπλερηστο μνημονικό μου θα φέρεις συγκίνηση
για κείνες τις μέρες που πέταγα σε ύψη γαλανά!
Κι ω! αν πιάσει τον έλεγχο ξανά η θύμηση
και το μέτρο στη τεχνική των βημάτων σου ξαναβρώ,
δεινός χορευτής, μαζί σου θα ξανά χορέψω κι εγώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου