Γυναίκα, όπου γης
Γεμάτη θανάτου επισημότητα
και ζωής λαμπρότητα
Γυναίκα όπου γης, Αστείρευτη Δροσοπηγή,
μ’ όποιες όψεις κι αν αποκαλυπτόσουν
είτε σύμβολο αγνότητας
ή κι αποφυγής πρότυπο ελαφρότητας,
σ’ είδα στη μακραίωνη διαδρομή
πάντοτε άοκνη βράδυ και πρωί
όλο και με κάτι πάντα θ’ ασχολιόσουν.
Μ’ οτιδήποτε άλλο, μ’ όλα, εκτός απ’ τον εαυτό σου.
Κι ήσουν πάντα και πανταχού παρούσα, ορθή
Στη γέννηση και στη θανή
Γαλήνια και φλογερή
Πλατιά σαν τον απέραντο ουρανό
Μυστηριώδης και τρυφερή
Καλότροπη σαν τον Ειρηνικό Ωκεανό
Μεγαλοπρεπής και ταπεινή
Στην αγάπη και στον αποχωρισμό
Ω, Γυναίκα όπου γης,
με τί χάρισμα δυναμικής
σ’ ευλόγησε ο Δημιουργός!
Κι ανεξάντλητες ρέουν οι δροσοπηγές
απ’ το «είναι» σου εντός
μ’ αγάπης «μυρώματα» να γεμίζουν τη γη!
Και σ’ όσες αναποδιές
φέρνει του χρόνου η ροή,
με καλοσύνης ξεχείλισμα εσύ
στο ίσο ξαναφέρνεις τη ζωή.
Ω, Πώς σε κύκλωναν πάντοτε απαιτητικά,
οι μεγάλες φροντίδες οι καθημερινές,
-να μη σου απολείπει ποτέ η δουλειά
είτε στη φάμπρικα ή στο γραφείο είτε στο σπίτι-
και τί να προλάβεις και τί να μην αποτελειώσεις;
Της μάνας, άγιες υποχρεώσεις;
Της συζύγου μέριμνες τις αναρίθμητα πολλαπλές;
Ανταποκρίσεις για τα καθήκοντα του πολίτη!
Ακόμη κι αν έμενες ανύπαντρη Γυναίκα, στερημένη
από υμέναιου τραγούδια και γαμήλιες χαρές,
και χηράμενη, άτεκνη, χωρίς ένα αποκούμπι σταθερό,
να οδεύεις μες σε ζωή συννεφιασμένη,
κι από στόχους διαδρομής παροπλισμένη
έβρισκες δικαιολογία ύπαρξης στον κόσμο αυτό
θυσία να δίνεις συνεχώς τον ίδιο σου εαυτό
και στων άλλων να ζεις τις σκιές ….
Ω, γυναίκα σ’ όλες της γης τις γωνιές,
σαν βαρυφορτώνεις με αυτοθυσία την ψυχή σου
και την καρδιά μόνο σ’ αλλότρια έργα παραδομένη,
δεν το ξέρεις πως έτσι όσο κυλά και φεύγει η ζωή σου
στην «αυθάδεια» των άλλων εκτεθειμένη
εσύ παραμένεις στο τέρμα η μεγάλη χαμένη…..
Απ' την ανέκδοτη ποιητική συλλογή μου "Γυναίκα, Ζωής Δροσοπηγή"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου