Καλές γιορτές

Αγαπητοί φίλοι και φίλες της ποίησης και του λόγου και όχι μόνο, πέρα από τις κλασσικές ευχές περί υγείας και ευτυχίας θα ήθελα να ευχηθώ ξεχωριστά στον καθένα και στην καθεμία κουράγιο και διάθεση να χρωματίσουμε τη ζωή με τα δικά μας φωτεινά χρώματα της αγάπης, της πίστης και της ελπίδας κόντρα στο μαύρο φόντο που μας περιβάλλει. Ο λαός μας πάντα ήταν ένας ταλαιπωρημένος λαός, πέρα από τις τελευταίες δεκαετίες μιας εικονικής ευημερίας και ενός δήθεν τρόπου ζωής, ενός δήθεν πλούτου που στην πραγματικότητα αφορούσε μόνο λίγους και οι υπόλοιποι σαν στερημένα παιδιά από παιχνίδια έσπευσαν με δανεικά και δάνεια να αποκτήσουν. Ο λαός μας όμως πάντα ήξερε να αγωνίζεται και να χαμογελά και να ελπίζει, να δημιουργεί κέφι από το μηδέν. Τούτο με λυπεί στις μέρες μας: ξεχάσαμε να χαμογελούμε, να δημιουργούμε και να προσπαθούμε, αναμασώντας τα ίδια και τα ίδια γκρινιάζοντας μεταξύ μας χωρίς να θέλουμε ωστόσο να χαλάσουμε τη βολή μας.  Βέβαια είναι λογικό: σαν παιδιά μας πήραν μέσα από τα χέρια μας αρκετά παιχνίδια και μας έκαναν να πιστέψουμε ότι δεν τα αξίζουμε. Ίσως το ενοχικό σύνδρομο των προηγούμενων γενεών το κουβαλάμε ακόμη. "Δε βαριέσαι το μεροκάματο να βγαίνει, (αν βγαίνει) και ας είναι και κουτσουρεμένο." Ο λαός μας μέσα από πολέμους, εμφύλιο, μετανάστευση, χούντα και μια εικονική πραγματικότητα, καλείται τώρα να ξαναδεί τον εαυτό του. Για αυτό το μούδιασμα αυτό της αδράνειας είναι εν μέρει δικαιολογημένο. Ελπίζω και εύχομαι ωστόσο να μην κρατήσει για πολύ. Μέσα στο πλαίσιο αυτών των ημερών περιμένω τα δικά σας κείμενα και σκέψεις που καλό είναι να μην κρατάμε για τον εαυτό μας.  

Και όπως πάντα οι ευχές μου θα είναι με ένα ποίημα:

Το παιδί με τη σάλπιγγα

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν πᾶς ὡς τὴν ἄκρη τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις περιπατητικὸ ἀστέρι 

ἢ ξύλα ἀναμμένα γιὰ τὰ Χριστούγεννα

στὸ τζάκι τοῦ Νέγρου

ἢ τοῦ Ἕλληνα χωρικοῦ. 

Νὰ τὴν κάνεις ἀνθισμένη μηλιὰ

στὰ παράθυρα τῶν φυλακισμένων. 

Ἐγὼ

μπορεῖ νὰ μὴν ὑπάρχω ὡς αὔριο.

Ἂν μποροῦσες νὰ ἀκουστεῖς

θὰ σοῦ ἔδινα τὴν ψυχή μου

νὰ τὴν κάνεις τὶς νύχτες

ὁρατὲς νότες, ἔγχρωμες,

στὸν ἀέρα τοῦ κόσμου.

Νὰ τὴν κάνεις ἀγάπη.

Νικηφόρος Βρεττάκος