Η πέτρα ή το κουτσό των αγγέλων
(Τα Χριστούγεννα συνήθως χτυπάνε οι καμπάνες και οι πέτρες του ανεκπλήρωτου...)
Ένας ανεκπλήρωτος έρωτας έρχεται σχεδόν κάθε χρόνο τις μέρες των Χριστουγέννων και μου χτυπά ελαφρά το τζάμι σαν πεινασμένο σπουργίτι.Εγώ μαζεύω γρήγορα μερικά ψίχουλα για να το ταΐσω αλλά μέχρι ν' ανοίξω το παράθυρο εκείνο έχει πετάξει μακριά κουνώντας απαλά τ' αδύναμα μικρά φτερά του..
Ύστερα εμφανίζονται κάτι φιλιά o ορμητικά, γεμάτα πάθος, ίδια πεταλούδες βαμμένες σ' όλες του κόκκινου τις αποχρώσεις, στοιχισμένες σε πασαρέλα ομορφιάς...Μόλις κάνω την παραμικρή κίνηση για να πιάσω μία στο χέρι μου, πετάνε όλες μαζί και φεύγουν θιγμένες...
Και μετά από καιρό, κάνουν την εμφάνισή τους κάτι λέξεις γλυκές - καραμέλες βαμμένες με της "νοσταλγίας το χρώμα" και μπαίνουν από μόνες τους σ' ένα διάφανο κρυστάλλινο βάζο .Είναι τόσο γλυκές που κινδυνεύεις να πέσεις σε κώμα αν τις φας απότομα....
Μια ακατανίκητη επιθυμία να τις καταβροχθίσω όλες μαζί με κυριεύει ..Είναι αδύνατο όμως ν' ανοίξω το βαζάκι..είναι ερμητικά σφραγισμένο και πονά το χέρι μου απ' την προσπάθεια..το κρύβω σ'ένα σκοτεινό ντουλάπι μαζί με τις μαρμελάδες και τα γλυκά του κουταλιού...
Το ξεχνώ εκεί κι αρχίζω να πιστεύω ότι κι οι πεταλούδες ίσως στον ύπνο μου να πέταξαν.Όσο για το σπουργίτι, μπορεί από λάθος, στο τζάμι μου να βρέθηκε...
Έπειτα βγαίνω μια βόλτα για ν΄ανασάνω λίγο..Καθώς περπατώ και σκέφτομαι -χωρίς να το θέλω-πάλι το σπουργίτι και τις πεταλούδες και το ξεχασμένο βαζάκι με τις λέξεις,, μια μικρή πέτρα πέφτει στο κεφάλι μου. Το χτύπημα είναι τόσο απότομο που νομίζω ότι πεθαίνω...Για κάποια δευτερόλεπτα ησυχάζω από σπουργίτια, τζαμαρίες, πεταλούδες, λέξεις, μαρμελάδες, γλυκά και πικρά και μια λυτρωτική γαλήνια σκοτοδίνη με σκεπάζει..
Μετά το πρώτο ξάφνιασμα, ξεσφίγγει το αγκάλιασμα του τρόμου και σκέφτομαι πόσο φθηνά τη γλίτωσα...
Παραλίγο να πεθάνω έτσι άδοξα από πετριά!!!
Τι χαζή που είμαι και αγωνιώ για έρωτες σπουργίτια και για πεταλούδες φιλιά!.ευτυχώς που έχω την ανάσα μου!
Μόλις καταφέρνω να σηκωθώ παίρνω στα χέρια μου την πέτρα να της ρίξω ένα δυνατό πέταγμα στον απέναντι . τοίχο για να την εκδικηθώ..,να νιώσει κι αυτή τον ξαφνικό πόνο, την πρόσκαιρη απώλεια της ανάσας για να μάθει να πέφτει έτσι στα κεφάλια των ανθρώπων!!!
Καθώς όμως την κρατώ και η όρασή μου έχει καθαρίσει από τα ενοχλητικά αστεράκια της ζαλάδας, βλέπω ότι αυτή δεν είναι μια συνηθισμένη πέτρα, αλλά μια πανέμορφη ροζ πέτρα, λες και ξέφυγε από χέρι αγγέλου που έπαιζε κουτσό στον ουρανό...
Σαστισμένη την παίρνω στο χέρι μου κι ανακαλύπτω τρελή από χαρά, ότι πάνω στο ροζ πέτρινο δέρμα της είναι σκαλισμένο τ' όνομά μου!
Γυρίζω σπίτι χαμογελώντας...Κρατώ την πέτρα σφιχτά μες στην παλάμη μου.Την περνώ σε αλυσίδα και τη φορώ για φυλαχτό μου..
Την επόμενη φορά που η επιθυμία για γλυκό στο στόμα μου φωνάζει, πλησιάζω το βάζο με τις λέξεις
κι αυτό ανοίγει με την πρώτη μικρή, απαλή στροφή...
Ελένη Κοφτερού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου